“Wil jij dat doen? Jij kunt toch goed met computers?”
Het was het schooljaar 2017–2018 en ik was net begonnen als docent Economie op een nieuwe vmbo-school. Vers in het team, ”jong”, enthousiast — en meteen de ‘tech-expert’ omdat ik meer met een pc kon dan de rest. Dus kreeg ik, naast mijn reguliere vak, de keuzevakken Robotica en Game Design binnen het profiel Dienstverlening & Producten.
Ik had geen kant-en-klaar lesplan, nauwelijks’tot geen ervaring met deze vakken, maar wel iets dat misschien nog belangrijker was: nieuwsgierigheid. En lef. Wat begon als een praktisch experiment, bleek de kiem voor iets veel groters.
Leerlingen die opbloeien in het projectlokaal
Laatst kreeg ik via Google Foto’s twee video’s van dat schooljaar onder ogen. Ze toonden leerlingen die hun zelfgemaakte robot lieten bewegen. Of trots hun zelfgeprogrammeerde game presenteerden aan de klas. Ik keek er met een brok in mijn keel naar. Niet alleen vanwege de mooie herinneringen, maar omdat ik me opnieuw realiseerde hoeveel die projecten toen betekenden — voor de leerlingen én voor mij.
In dat lokaal gebeurde iets magisch. Leerlingen die eerder moeite hadden met motivatie, werkten opeens uren aan hun projecten. Omdat het van hen was. Omdat ze mochten maken, proberen, falen, lachen en doorgaan. Omdat het onderwijs even geen strak rooster was, maar een ruimte om te verkennen.
En ik? Ik stond niet zozeer voor de klas, maar naast hen. Als coach, als meedenker, als medeleerder.
Van Scratch naar AI: het verschil van vijf jaar
Wat me het meest raakte bij het zien van die video’s? Hoeveel werk er toen in zat — en hoe snel dat nu zou gaan. In 2017-2018 programmeerden we elk spelonderdeel zelf. Denk aan sprite-bewegingen, levels bouwen, testen, aanpassen, weer testen. Uren werk. Vandaag kun je met AI-tools zoals ChatGPT of CoPilot binnen enkele minuten een speelbare game genereren.
Die gedachte kwam binnen.
Want als zóveel is veranderd in vijf jaar, hoe kijken we dan over vijf jaar terug op wat we nu doen?
Wat zie jij als je vooruitblikt?
Misschien herken je het wel: je denkt dat je “gewoon lesgeeft”, maar ineens word je ingehaald door de tijd. De wereld om ons heen digitaliseert, automatiseert en innoveert in razend tempo. En het onderwijs? Dat probeert bij te blijven, maar worstelt met structuur, tijd en zekerheid.
Toch geloof ik dat reflectie — hoe klein ook — een motor voor vernieuwing kan zijn.
Daarom stel ik jou (en mezelf) vandaag een paar vragen:
- Hoe wil jij over vijf jaar terugkijken op dit schooljaar?
- Welke digitale vaardigheden geef jij jouw leerlingen vandaag mee?
- Welke ruimte is er in jouw lessen voor verwondering, creativiteit en experiment?
Misschien weet je het antwoord nog niet. Misschien voelt het overweldigend. Maar dat is oké. Onderwijsvernieuwing begint niet met een beleidsstuk — het begint met een keuze. Een eerste project. Een nieuwsgierige ‘ja’.
Wat ik leerde van robots en games
Terugkijkend realiseer ik me dat die eerste keuzevakken Robotica en Game Design de basis hebben gelegd voor mijn fascinatie voor alles wat met digitale educatie en AI in het onderwijs te maken heeft. Het liet me zien dat technologie geen doel op zich is, maar een middel om leerlingen eigenaarschap te geven. Om te bouwen aan toekomstgericht onderwijs dat motiveert, verrast en verbindt.
En nu, vijf jaar later, hoop ik vooral dat we blijven kiezen voor lef. Voor het onbekende. Voor projecten die nog geen vaste methodetoets hebben, maar wel betekenis.
Hoe nu verder?
📹 Bekijk de video’s uit deze blog!
🔁 Laat je inspireren — en deel jouw eigen AI-project of reflectie op sociale media met #nulerenvoorlater
🧠 Reflectie-opdracht voor jou of je team:
Wat is één experiment dat je volgend schooljaar wil proberen binnen jouw vak?
En wat heb je daarvoor nodig van je team, schoolleiding of jezelf?